“Pelgrims, stappers op de weg van hoop” .

Als je rondkijkt, als je luistert
hoor je, zie je
crisis, geweld, ontaarding, verdrukking
en de stille of onuitgesproken overtuiging:
we gaan van kwaad naar erger.
Gisteren was beter dan morgen zal zijn .

Vooral jongeren worden soms aangesproken door het gevoel:

Er zit voor mij geen toekomst meer in.

Waarom nog verder vechten, leven, hopen .
Dit pessimisme is niet de
enige trend van de tijd.
Er wordt ook gewerkt aan hoop,
in vooruitgang van de wetenschappen,
in bevrijding van mensen,
in de ontwikkeling van een breed wereldgeweten.

De sterkste getuigen van deze hoop
vind ik in drie groepen:
de martelaren, de religieuzen
(ze houden hart en hoofd gericht op de overzijde, op de wederkomst van de Heer)
en de bedevaarders, de pelgrims.
Het is de hoop die de pelgrims op weg zet.
Zij hopen in dat andere land te vinden
beterschap en bekering,
een voorsmaak van het land waar alles anders
(lees: echt beter)
zal zijn en onverwoestbaar goed.

Het is de hoop
die de zieke vanuit zijn vertrouwde kring
naar de bedevaartplaats voert.
Het is de hoop die de pelgrim de kruisweg doet gaan,14 pijnlijke confrontaties,
tot de dood het verliest aan het Leven.
Het is de hoop die de steen van wanhoop
en hopeloosheid wegrolt.

Het is de hoop die de bedevaarders stuwt
om vrienden te vinden,
om samen te vieren,
te bidden, te offeren,
gewoon te trakteren.
Hij wil vreugde en pijn delen.
hij weet: hij staat niet alleen.
Hij mag niemand alléén laten,laten vallen.
Die hoop, zij heeft een naam!
En die naam is Jezus Christus.
Hij is de weg waarop wij mogen wandelen
naar het land van glorie en hoop.
Hij draagt ons

Tekst van Mgr. Eugeen Laridon in het contactblad nr.3